Speeches 11 november 2019

Speech van Schepen Griet Verheyen in Wechelderzande

Beste Wechelaars

Bijzonder welkom aan de leden van NSB Wechelderzande, de Scouts, harmonie Sint-Amelberga en het jeugdensemble, de Heemkundige Kring Norbert de Vrijter en sympathisanten van de jaarlijkse 11 november-viering.

Ieder jaar herdenken we op 11 november om 11u00 het einde van de Eerste Wereldoorlog en de Twee Wereldoorlog. De tijd snelt onverbiddelijk voorbij; van de Groote Oorlog zijn er geen overlevenden meer en van de Tweede Wereldoorlog dunnen de rangen jaar na jaar uit. In onze gemeente is er momenteel nog maar 1 oorlogsbestrijder in leven. Exact 1 week geleden op 4 november hebben we Boni Mellaerts gehuldigd tot ereburger van onze gemeente Lille. Boni Mellaerts is 92 jaar oud en de laatst overgebleven oud-strijder en verzetsstrijder van onze gemeente. Boni nam met veel fierheid en eer dit ereburgerschap op, hij wil echter graag onderstrepen dat hij deze eer wil delen met alle oud-strijders die voor onze gemeente en ons vaderland hebben gestreden.

Wij komen hier elk jaar opnieuw aan dit gedenkteken samen om onze ouders, grootouders, overgrootouders, familieleden en inwoners van Wechelderzande die tijdens de twee wereldoorlogen door ellende, verwoesting en haat beproefd werden, te herdenken. Wij wensen de door hen gebrachte offers, hetzij zij die onze vrijheid hebben betaald met het hoogste offer, dat van hun vaak jonge leven, hetzij diegenen die op een of andere wijze het slachtoffer werden van de oorlogswaanzin, elk met hun eigen verhaal, kortom zowel militaire als burgerslachtoffers nooit te vergeten.

Een dag van herdenken is dus even terugkijken naar wat mensen voor ons gedaan hebben om vrede en gerechtigheid waar te maken. Hoe zij met inzet van hun leven een spoor van leven hebben getrokken in onze geschiedenis. Een dag van herdenken, is nu even stil worden bij onze inzet voor vrede en gerechtigheid, en nieuwe sporen zien, om levensruimte voor mensen te scheppen door woorden en gebaren van bevestiging, van aanmoediging. Een dag van herdenken, is durven kijken naar morgen, en durven zien dat gerechtigheid en vrede een blijvende opdracht is voor iedere mens, en zien naar de mogelijkheden en kansen om samenhorigheid en vertrouwen in het leven gestalte te geven in ons midden. Een dag van herdenken is nu even stil worden, en dankbaar in herinnering houden wat mensen in eenvoudige dingen voor elkaar kunnen zijn.

Over de Eerste Wereldoorlog die zich voor een groot deel afspeelde in West-Vlaanderen, in de loopgraven rond Ieper, zijn er vele films gemaakt, vele romans en gedichten geschreven, in vele talen maar jammer genoeg niet in onze eigen taal. Het meest gekende is ongetwijfeld In Flanders Fields waarvan wij gelukkig ondertussen enkele Nederlandse versies kennen. Ik sluitdeze herdenking dan ook graag af met het alomgekende In Vlaamse Velden:

In Vlaanderens velden staan papavers rood
Tussen de kruisen root aan root
Die merken onze plaats en in de lucht
Reppen leeuweriken luid zingend nog hun vlucht
Maar in’t geschut beneden klinkt hun lied verloren

Wij zijn de doden, pas is de dag voorbij
Dat wij leefden, sneefden, zagen de dageraad gloren
Beminden, werden bemind, en nu, nu liggen wij
In Vlaanderen voren

Zet onze strijd met de vijand voort
Begevend reiken onze handen u de toorts
Het is uw taak ze hoog te dragen
Beschaamt gij het vertrouwen in ons, de gevelden,
Dan slapen wij niet, ofschoon papavers blaken
In Vlaanderens Velden

Tot slot wens ik zowel alle aanwezigen als de mensen die jaarlijks deze herdenking helpen verwezenlijken te bedanken.
Dit is een prachtige hulde aan de oud-strijders die vochten voor onze vrijheid.

Speech van Burgemeester Marleen Peeters in Gierle

Dames en heren, beste inwoners van Gierle

In het bijzonder de leden van NSB Gierle, de koninklijke harmonie De Vriendenkring en het Ceciliakoor, leden van Spearhead, sympathisanten van de jaarlijkse 11 november-viering, de kinderen die de kaarsen hebben helpen ontbranden, de voorzitter van de gemeenteraad, mijn collega-schepenen en heel speciaal, Boni Mellaerts,

Ieder jaar herdenken we op 11 november om 11u00 het einde van de Eerste Wereldoorlog én de Twee Wereldoorlog. De tijd snelt onverbiddelijk voorbij, van de Groote Oorlog zijn er geen overlevenden meer en van de Tweede Wereldoorlog dunnen de rangen jaar na jaar uit. In onze gemeente is er momenteel nog maar 1 oorlogs-bestrijder in leven. Exact 1 week geleden op 4 november hebben we Boni Mellaerts gehuldigd tot ereburger van onze gemeente Lille. Boni Mellaerts is 92 en een half lentes jong en de laatst overgebleven verzetsstrijder van onze gemeente. Ik hoef het u niet te vertellen, hier in Gierle. Boni nam met veel fierheid dit ereburgerschap op, hij wil graag onderstrepen dat hij deze eer wil delen met alle oud-strijders die voor onze gemeente en ons vaderland hebben gestreden.

Wij komen hier in de kerk en straks aan het gedenkteken op het kerkhof en de begraafplaats samen om onze ouders, grootouders en overgrootouders, familieleden en inwoners van Gierle die tijdens de twee wereldoorlogen door ellende, verwoesting en haat beproefd werden, te herdenken. Wij wensen de door hen gebrachte offers in herinnering te houden, wij wensen hen die onze vrijheid hebben betaald met het hoogste offer, dat van hun -vaak- jonge leven, diegenen die op een of andere wijze het slachtoffer werden van de oorlogswaanzin, elk met hun eigen verhaal, kortom zowel militaire als burgerslachtoffers nooit te vergeten.

Ik ben ervan overtuigd dat alle ondertekenaars van de wapenstilstand van 11 november 1918 ervan overtuigd waren dat dit de laatste oorlog zou zijn, of althans zou moeten zijn. En dat ze niet speelden met de idee om de overwonnenen te onderdrukken, of anderzijds met de idee om zo snel mogelijk revanche te nemen, maar alleen een echte duurzame vrede voor ogen hadden. Ik vrees echter dat de geschiedenis heeft aangetoond dat niet iedereen streeft naar echte vrede en naar vreedzaam samenleven. Niet alleen in de naoorlogse periode na 1918, maar ook nu nog.

Oorlog blijft een vreselijke realiteit op enkele vlieguren van ons land. De redenen kunnen heel verschillend zijn: territoriale aanspraken, economische belangen, culturele verschillen, historische redenen, religieuze theorieën en axioma's, politieke doelstellingen. Maar oorlog betekent steeds niet te beschrijven menselijke problemen ter plaatse, mensen die de oorlog ontvluchten, en een steeds groter wordend vluchtelingenprobleem. Daarom moeten wij er over waken dat de waarden van vrijheid, gelijkheid en rechtvaardigheid waarvoor zo velen, gevochten hebben en nog steeds vechten, verdedigd en bewaakt worden, zowel hier als elders. Alleen dan zullen we ooit een blijvend vreedzame maatschappij kunnen opbouwen. Politieke leiders dragen een grote verantwoordelijkheid in deze.

Uiteraard mogen en moeten er verschillende ideologieën bestaan, maar zowel hier als elders moeten wij samen kunnen leven, met respect voor de hoger vermelde waarden. Verschillen moeten uitgepraat worden, niet uitgevochten met wapens, welke wapens dan ook. Laat ons proberen om deze doelstelling ooit te realiseren. Dit is mijn vurige wens en ongetwijfeld ook de uwe, vermits u allen hier vrijwillig op deze herdenkingsdienst aanwezig bent.

Dames en heren, liefde is een werkwoord. Vrede is eveneens een werkwoord. Ik hoop dat de slogan 'Nooit meer oorlog' die prijkt op de IJzertoren in Diksmuide ooit bewaarheid wordt.

Ik dank u en sluit graag af met de bewerking van In Flanders Fields die Anton Van Wilderode in 1970 neerschreef:

In Flanders Fields staan de papavers rood
onder het zwart gelid der houten kruisen.
De leeuwerik vliegt tegen vuur en dood
gevederd in de hemel van Diksmuide
en zaait zijn lied tussen schrapnels en schroot.
Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden
nog levenden die liefhadden en streden
voor dat schoon land waarvan wij zonen waren.
Nu liggen wij alleen in Vlaanderens aarde,
in Flanders Fields!

In Flanders Fields staan de papavers rood
tegen de grijze schilden van de zerken.
De wind waait als een boom boven het groot
landschap tussen Langemark en Klerken
dat zich beschermt gelijk een moederschoot.
Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden
nog levenden met leuzen en gebeden
voor dat schoon land waarvan wij zonen waren.
Nu liggen wij voorgoed in Vlaanderens
in Flanders Fields!

In Flanders Fields staan de papavers rood
als roest gespat over verminkte graven.
De blauwvoet met zijn zuivere vleugels stoot
tegen de hiërogliefen van de namen,
de regen leest de zwarte letters bloot.
Wij zijn de doden thans. Maar kortgeleden
nog levenden almachtig aangetreden
voor dat schoon land waarvan wij zonen waren.
Nu liggen wij doodstil in Vlaanderens aarde,
in Flanders Fields!